Er was eens een oude man die drie zonen had. Op een dag zei hij: “Jullie zijn nu oud genoeg om de wereld in te trekken en een vak te leren. Ga op reis, leer iets nuttigs en kom terug als zelfstandige mannen.” De zonen luisterden naar hun vader, en een voor een vertrokken ze. Ze trokken de wijde wereld in.
De oudste zoon kwam terecht bij een timmerman. Hij werkte er een jaar lang en leerde hoe je meubels moest maken. Het was zwaar werk, maar de jongen deed zijn uiterste best. Aan het eind van dat jaar zei de timmerman: “Je hebt goed je best gedaan. Als beloning krijg je dit kleine, houten tafeltje mee. Het is geen gewoon tafeltje. Als je zegt: ‘Tafeltje, dek je,’ dan verschijnt er vanzelf heerlijk eten op tafel.” De timmerman demonstreerde het. Hij brulde ‘tafeltje, dek je’ en plotseling stond er een heerlijke maaltijd op het tafeltje. De jongen was verbaasd. Wat een geweldig tafeltje was dat! Samen met de timmerman at hij het heerlijke eten op en dronk hij van de wijn. Daarna nam hij afscheid. Hij bedankte zijn meester en pakte het tafeltje op. Hij begon blij aan zijn reis naar huis.
Onderweg naar huis moest de oudste zoon ergens overnachten, want de reis was heel lang. Hij kwam terecht in een herberg en vertelde daar trots over zijn bijzondere tafeltje. De herbergier gedroeg zich vriendelijk, maar keek stiekem mee toen de jongen het tafeltje neerzette. De jongen riep: “Tafeltje, dek je!” En plotseling werd de tafel gevuld met dampende soep, vers brood en warme stoofpot. De herbergier dacht bij zichzelf: dat tafeltje wil ik hebben. Toen de jongen sliep, verwisselde hij het magische tafeltje voor een gewone.
De volgende dag vervolgde de oudste zoon zijn reis. Toen hij thuis aankwam, riep hij vol enthousiasme zijn vader en broers erbij. “Kijk wat ik heb meegenomen!” zei hij trots, en hij sprak de woorden: “Tafeltje, dek je.” Maar er gebeurde niets. Geen bord, geen lepel, geen kruimel. De jongen begreep er niets van en voelde zich beschaamd.
Niet lang daarna ging ook de tweede zoon op pad. Hij vond werk bij een molenaar, die een heel bijzondere ezel had. Als je de woorden “Ezeltje, strek je” uitsprak, poepte het dier gouden muntjes. De jongen werkte hard en was trouw. Na een jaar zei de molenaar: “Omdat je zo goed geholpen hebt, mag je de ezel meenemen.” De jongen was dolblij. Hij dacht: als ik met deze ezel thuiskom, zullen we nooit meer arm zijn.
Maar ook hij moest onderweg ergens slapen, en toevallig belandde hij bij dezelfde herberg als zijn broer. Hij boekte een kamer voor één nacht en een plekje voor zijn ezel. ‘Dat kan,’ zei de herbergier, ‘maar je moet daar wel voor betalen’. De jongen zei dat geld geen enkel probleem was. Hij ging naast zijn ezel staan, riep ‘Ezeltje, strek je’ en het dier poepte gouden munten. De herbergier zag het gebeuren en besloot ook deze schat te stelen. Die nacht ruilde hij het magische dier om voor een gewone ezel.
Toen de tweede zoon thuiskwam, riep hij opgewonden zijn familie bijeen. “Let op!” zei hij, en sprak de woorden: “Ezeltje, strek je!” Maar de ezel deed niets. Hij bleef gewoon staan, zonder ook maar één muntje te laten vallen. De jongen begreep niet wat er mis was en werd stil van teleurstelling.
Toen was het de beurt aan de jongste zoon. Hij ging werken bij een houtbewerker en leerde zorgvuldig met hout omgaan. Aan het eind van het jaar kreeg hij geen ezel en geen tafeltje, maar een klein doosje met daarin een houten stokje. “Dit is een bijzondere knuppel,” zei de meester. “Als iemand je bedriegt of iets oneerlijks doet, zeg dan: ‘Knuppel, uit de zak!’ Dan springt hij eruit en zorgt dat je niet voor de gek wordt gehouden. Maar gebruik hem alleen als het echt nodig is.”
De jongen vertrok en onderweg hoorde hij het verhaal van zijn broers. De mensen in de dorpen spraken erover. De jongste zoon had een sterk vermoeden wie erachter zat. Hij ging naar dezelfde herberg als zijn broers. Daar sprak hij met de herbergier, ‘Ik wil een kamer voor de nacht,’ zei hij, ‘het moet een goede en veilige kamer zijn, want ik heb iets heel bijzonders in deze zak.’ Hij klopte zachtjes op de zak. De herbergier keek er nieuwsgierig naar.
Die nacht lag de jongste zoon in een bed in de herberg, maar hij sliep niet. Hij wachtte rustig af. En ja hoor, net na middernacht hoorde hij iets. De deur van zijn kamer kraakte. De herbergier sloop zachtjes zijn kamer binnen en wilde de zak openen. Net op dat moment riep de jongste zoon: “Knuppel, uit de zak!”
Meteen sprong de houten knuppel uit de zak en begon de herbergier flinke tikken te geven. De man schreeuwde van schrik. “Stop alsjeblieft! Ik geef alles terug!” riep hij. De jongen liet de knuppel pas stoppen toen de herbergier het magische tafeltje én de echte ezel had teruggebracht.
Toen de jongste zoon thuiskwam, had hij alles bij zich: het tafeltje, het ezeltje en de knuppel in de zak. Samen met zijn broers zette hij het tafeltje neer en riep: “Tafeltje, dek je!” En meteen werd het tafeltje gevuld met heerlijk eten. Daarna riepen ze: “Ezeltje, strek je,” en de gouden muntjes rolden over de vloer. De vader keek zijn zonen aan en glimlachte. Ze hoefden zich nooit meer zorgen te maken.
En zo leefden ze gelukkig verder met genoeg te eten, genoeg te delen en een knuppel die ze hopelijk nooit meer nodig hadden.
comments
Login to leave a comment
